نسيم بافران

مردى از انصار محضر امام حسین علیه السلام رسید، خواست نیاز خود را مطرح کند، امام فرمود:
برادر انصارى آبرویت را از درخواست بخشش با زبانت نگهدار! هر چه مى خواهى در نامه اى بنویس و بیاور که من به خواست خداوند بقدرى به تو خواهم داد که تو را خوشحال کند.
آن مرد نوشت :
یا ابا عبدالله ! فلان شخص پانصد دینار از من طلبکار است و به من فشار آورده و من اکنون امکان پرداخت ندارم . خواهش مى کنم با او صحبت کن که به من مهلت دهد تا روزى که وضع مالیم بهتر شود.
امام علیه السلام پس از خواندن نامه داخل منزل شد و کیسه اى همراه خود آورد که هزار دینار در آن بود به او داد و فرمود:
پانصد دینار آن را به قرضت بده و پانصد دینار آن را خرج زندگیت کن !
سپس فرمود:
حاجت خود را جز به سه نفر مگو ؛
1) آدم دیندار . 2) با مروت . 3) آبرودار .
چون شخص دیندار به خاطر دینداریش به تو کمک خواهد کرد.
انسان با مروت از مروتش حیا کرده به تو کمک خواهد نمود.
و انسان آبرودار مى فهمد که تو آبرویت را در راه این حاجتت گذارده اى و بدون جهت این کار را نکرده اى ، حتما مشکلى برایت پیش آمده است از اینرو آبرویت را حفظ نموده و حاجت تو را بر مى آورد.