نسيم بافران

 یکی از این سفارشات، روزه گرفتن 3 روز آخر ماه شعبان است یا حداقل یک روز آخر ماه شعبان است.تمام عبادات الهی دارای یک سلسله مقدماتی است و برای اینکه این مقدمات انسان را به روح معنوی آن عبادت نزدیک کند، معمولا گاهی به صورت وظایف قطعی و یا گاهی به صورت وظایف پیش مقدمی در شریعت آمده است که به مقدمات قرینه و بعیده تقسیم بندی می شوند مثلا در نماز قبل از ورود به آن اذان، اقامه، طهارت بدن و لباس و... شرط مقارن است اما برای رسیدن به روح نماز که حضور قلب است؛ صرف وضو و اجتناب از نجاست ظاهری کافی نیست بلکه علاه بر آن از قبل، دل را باید از آلودگی های روحی پاک نگه داشت تا در نماز آن خلوص و حضور قلب حاصل شود.
البته مسائل ظاهری نیز برای خود حقایق و باطنی را در بر دارد اما بخشی از آن مقدماتی است که انسان باید آن را فراهم کند و در طول روز باید ذهن و دل را از آلودگی ها دور نگه دارد تا بتواند در نماز به آن حضور قلب برسد.دوم آنکه هرچه عبادت عظیم‌تر باشد مقدمات آن هم عظیم‌تر است. درباره ماه مبارک رمضان که ماه نزول قرآن است و ماهی است که شب قدر در آن قرار گرفته است، قرآن در این باره می فرماید که عبادت شب قدر برتر از عبادت هزار ماه است و در پایان آن عیدفطر از بزرگترین اعیاد اسلامی است. در چنین ماهی انسان وقتی می خواهد وارد شود قطعا مقدمات آن عمیق تر و عظیم تر است لذا از نگاه روایات دو ماه قبل؛ ورودی ماه مبارک رمضان حساب می شود یکی ماه رجب که ماه ولایت و ماه امیرالمؤمنین(ع) و اهل بیت است و ماه شعبان که ماه رسول الله(ص) است که در صلوات خاص شعبانیه می خوانیم که "...شهر نبیک" یعنی ماه پیغمبر تو. و بعد از آن شهرالله است یعنی ماه رمضان.خداوند برای ماه رمضان دو ماه را مقدمه قرار داد؛ ماه ولایت را که ماه رجب است؛ دروازه ورود قرار داد و بعد ماه پیامبر را که شعبان است و پس از آن ماه رمضان و شهر الله. این گویای اهمیت و ویژگی ماه رمضان است و پیامبر عظیم الشأن اسلام(ص) آخرین جمعه ماه شعبان خطبه ای می خواند و در این خطبه توجه می دهد به اینکه باید استقبال عظیمی از ماه رمضان صورت گیرد. می فرماید:"... قد اقبل الیکم شهرالله..." یعنی ماه خدا به سوی شما روی کرد و مؤمنین را به استقبال از این ماه آماده می کند و به توصیف این ماه می پردازد.پیامبر ماه رمضان را ضیافت الله یعنی مهمانی خدا هم نامیده است یعنی باید به آداب مهمانی رفتن توجه کرد. به طور طبیعی انسان از هر دین و فرهنگ و آئینی باشد برای رفتن به میهمانی آدابی دارد اول از همه پاک کردن خود از هرچه که ناخوشایند میزبان است تا جلب توجه میزبان را داشته باشد، مرتب کردن خود و حتی آماده کردن ذهن و ضمیر خویش را دارد. حالا هرچه میزبان بالاتر و مهمتر باشد این آمادگی و حساسیت بالاتر و ظریفتر و کاملتر می شود و واقعا ما چه میزبانی بالاتر از ذات باری تعالی می توانیم تصور کنیم بنابراین باید توجه در اینجا ویژه باشد.قبل از ورود به میهمانی خدا باید ببینیم خداوند چه اوصاف و چه ویژگی هایی دارد؛ خدا مهربان است پس باید مهربانی کرد و قبل از ورود به نزد خدای رحیم، باید رحم کرد و قبل از ورد به نزد خدای بخشنده، باید بخشید؛ همانطور که فرمود "ارحم ترحم". لذا برای استقبالی شاد و پرنشاط باید کارهایی کرد؛ خوش خلقی، حلالیت طلبی، ادای دیون، انفاق - مخصوصا به ارحام صغیر- آشتی با نزدکان، استغفار کردن که کل ماه شعبان ماه استغفار و صلوات است که خود مقدمه ورود به ماه رمضان است.در روایات ما مطالبی بیان شده است که به نوعی رمز و راز پیشواز رفتن ماه رمضان است؛ یکی از آنها روزه گرفتن 3 روز آخر ماه شعبان است یا حداقل یک روز آخر ماه شعبان است. خوشبختانه ائمه ما را راهنمایی کردند و از ماه رمضان به «بهار قرآن» تعبیر کردند و بهترین سود در این ماه استفاده از محضر قرآن است؛ هرکسی به اقتضای شرایط خود از این خان بهره ببرد؛ آنهایی که عالم‌ترند به تفسیر قرآن و آنهایی که در حد ظواهرند به ظواهر قرآن و به الفاظ قرآن توجه کنند برای همین است که در ماه مبارک رمضان ثوابی که به آیه آیه قرآن اختصاص داده شد بسیار بی نظیر است و این نیست مگر اینکه مؤمنین بیایند و از این مائده آسمانی استفاده کنند و هر یک آیه برابر با ثواب کل قرآن است و جوایز خداوند در این ماه بسیار فراوان است که بهترین‌اش انس با قرآن و تدبر و قرائت قرآن است که همه اینها هدف غائی اش عمل به قرآن است.