302، شرط برادرى  
شخصى خدمت امام باقر عليه السلام عرض كرد ما در شهر خود همه با هم مانند برادريم ، آنحضرت فرمود:

 أَ يَجِي‏ءُ أَحَدُكُمْ إِلَى أَخِيهِ فَيُدْخِلُ‏ يَدَهُ‏ فِي‏ كِيسِهِ‏ فَيَأْخُذُ حَاجَتَهُ‏ فَلَا يَدْفَعُهُ فَقُلْتُ مَا أَعْرِفُ ذَلِكَ فِينَا قَالَ فَقَالَ أَبُو جَعْفَرٍ ع فَلَا شَيْ‏ءَ إِذاً قُلْتُ فَالْهَلَكَةُ إِذاً قَالَ إِنَّ الْقَوْمَ لَمْ يُعْطَوْا أَحْلَامَهُمْ بَعْدُ .
آيا كسى از شما نزد برادر خود مى رود، و دست در جيب او مى كند، و هرچه احتياج دارد بر مى دارد و ديگر آن را پس نميدهد؟ گفتم : چنين كارى را سراغ ندارم ! فرمود: پس برادرى واقعى وجود ندارد...! المؤمن ؛ ص44...!

بگفتا مى كند يك تن براحت ****بجيب ديگرى او دست حاجت
بگفتا راوى اينسان كى فتوت ****بفرمودند: پس چون شد اخوت ؟